گونه های آسپرژیلوس سیاه نمایندگان خوبی از قارچ های مرتبط با انگور هستند، و شامل درصد بالایی از ایزوله های تولید کننده اکراتوکسین می شوند. اکراتوکسین A یک ترکیب سمی و سرطان زای قوی است. وجود اکراتوکسین A در محصولات کشاورزی خام در سراسر جهان در انواع محصولات گیاهی بررسی شده و نیز بارها در آب انگور، میوه و محصولات مشتق شده از آن گزارش شده است. قارچ Aspergillus niger یک تولید کننده عمده اکراتوکسین A در انگور است که باعث پوسیدگی قارچی می شود و به عنوان یک تهدید قابل توجه برای سلامت انسان در نظر گرفته می شود. بنابراین مهار رشد A. niger برای کاهش تولید اکراتوکسین در مواد غذایی مهم است. پژوهش حاضر توسعه استراتژی های کنترل زیستی طبیعی، به منظور نشان دادن فعالیت آنتاگونیستی علیه A .niger در انگور را هدف قرار داده، و اینکه ممکن است عوامل کنترل بیولوژیک به طور بالقوه از گسترش قارچ های تولیدکننده توکسین در انگور و محصولات مشتق شده از آن جلوگیری کنند. در مطالعه حاضر، اثرات بازدارندگی Trichoderma harzianum TBI و Candida membranifaciens به عنوان عوامل بیوکنترل به منظور مهار رشد قارچ A. niger ، یک جدایه بیماریزا که قبلا از انگور به دست آمده است، در شرایط آزمایشگاهی در غالب یک طرح کاملا تصادفی با سه تکرار و در محیط کشت سیب زمینی دکستروز آگار (PDA) مورد آزمایش قرار گرفتند. بررسی های آزمایشگاهی نشان دادند که دو جدایه آنتاگونیست، رشد قارچ A. niger را در آزمون های کشت متقابل و ترکیبات فرار مهار می کنند. در آزمون کشت متقابل، این جدایه ها اثرات آنتاگونیستی بسیار بالایی بر رشد میسلیوم A. niger نشان دادند. T. harzianum و C. membranifaciens رشدA. niger را تا 74.4٪ و 46.5٪، به ترتیب، مهار کردند. در آزمون ترکیبات فرار، جدایه های آنتاگونیست به طور قابل توجهی رشد قارچ بیمارگر را تا 44.6٪ و 32.3٪ به ترتیب، کاهش دادند و همچنین تولید اسپور در محیط کشت کاهش یافت. یافته های پژوهش نشان می دهند که T. harzianum و C. membranifaciens به طور قابل توجهی می توانند باعث مهار A. niger در محیط کشت شوند، و پتانسیل قابل توجهی به عنوان عوامل کنترل زیستی برای مهار بیماری های پس از برداشت انگور دارند و با توجه به اثرات زیان بار قارچ کش های شیمیایی برای کنترل این بیماری، استفاده از عوامل میکروبی مفید، ضروری به نظر می رسد. . لذا به دلیل اهمیت این بیماری و مشکلات مربوط به مدیریت آن، بررسی های لازم در مورد جایگزین های مناسب و بی خطر برای قارچ کش های شیمیایی با استفاده از قارچ کش های زیستی به دست آمده از میکروارگانیسم ها، ضروری به نظر می رسد.
