موجودات با بهره‌گیری از سازوکار &quot;مراقبت والدین&quot; میزان خطر شکارگری را برای فرزندان‌شان به حداقل میرسانند. گاهی اتفاق می‌افتد که فرد ماده ترجیح می‌دهد به‌طور موقت تخم‌ها را در بدن نگه‌داشته و در زمان مناسب‌تری تخمگذاری را ادامه دهد. در چنین حالتی می‌توان گفت که شکارگر باعث القای پدیده اجتناب از تخمگذاری در شکار شده است. کنه‌های شکارگر (Acari: Phytoseidae ) Amblyseius swirskii Athis Henriot در شرایط کنترل شده (5±25 درجه سلسیوس ،16 ساعت روشنایی ، 8 ساعت تاریکی و 5±65 درصد رطوبت نسبی) پرورش یافتند. کلنی کنه تارتن روی گیاهان لوبیا در شرایط کنترل شده (نور کامل (لامپ سدیم) ، دمای 5±25 درجه‌ی سلسیوس و رطوبت نسبی 10±65 درصد) پرورش داده شدند. تیمار و شاهد به صورت ظروف پتری 6 سانتی‌متری حاوی برگ لوبیا 2×2 تهیه شدند. در پتری تیمار،کنه ماده شکارگر به مدت 24 ساعت ( به همراه غذای کافی) وارد و سپس و آثار و علائم آن مانند فضولات و تخم‌ها باقی ماند. هم‌زمان با حذف شکارگر از پتری تیمار، به پتری تیمار و شاهد، کنه‌های ماده همسن کنه تارتن ( به‌صورت انفرادی از هر یک از گونه‌ها) اضافه و رفتار تخمگذاری آن‌ها ثبت شد. این آزمون در 20 تکرار انجام گرفت. زمان تفریخ تخم شکار در دو حالت وجود و عدم وجود آثار شکارگر و با استفاده از آزمون t مستقل در نرم‌افزار SPSS 19 آنالیز شد. نتایج نشان داد که هیج یک از دو گونه Tetranychus urticae P > 0.05)) و Tetranychus cinnabarinus (0.05 < P ) تخم‌ها را در بدن خود نگه نداشتند که می‌توان به عدم قابلیت این گونه‌ها در بروز پدیده پرهیز از تخمگذاری نسبت داد. مدت زمانی که کنه تارتن T.cinnabarinusدر حضور شکارگر، تخم‌ها را در بدن خود نگهداشت (83/0±5/90)، به‌طور معنی‌داری از مدت زمان نگهداری تخم‌ها در بدن T.urticae (62/0±2/98) بیشتر بود (P<0.01).
