تراکم جمعیت مراحل مختلف سنی تریپس شکارگر Scolothrips longicornis در حضور و عدم حضور کنه های شکارگر Neoseiulus californicus و Typhlodromus bagdasarjani در شرایط نیمه طبیعی (microcosm)
در این مطالعه، سیستم مربوطه از یک بوته خیار که در مرحله چهار برگی بود تهیه و روی این گیاه، استوانه های پلاستیکی به ارتفاع 42 و قطر دهانه 20 سانتیمتر که دهانه ی آن با پارچه توری بسیار ریز پوشانده شده قرار داده شد و هر گلدان درون گلخانه قرار گرفت. تیمارها عبارت بودند از تیمار تریپس شکارگر و کنه تارتن (Scolothrips longicornis and Tetranychus urticae)، تیمار کنه شکارگر، تریپس شکارگر و کنه تارتن (Typhlodromus bagdasarjani, S. longicornis andT. urticae)، تیمار کنه شکارگر، تریپس شکارگر و کنه تارتن ( Neoseiulus californicus, S. longicornis and T. urticae) و تیمار دو گونه کنه شکارگر، تریپس شکارگر و کنه تارتن (N. californicus, T. bagdasarjani, S. longicornis and T. urticae). گیاهان با 20 عدد ماده ی بالغ کنه تارتن دو لکه ای آلوده شدند و سه روز بعد از آلودگی با کنه تارتن، 10 عدد فرد ماده از کنه های شکارگر و 10 عدد فرد ماده از تریپس شکارگر در هر میکروکازم رهاسازی شد. آزمایشات 15 روز طول کشید و در روز آخر تمام مراحل زندگی تریپس شکارگر شمارش و ثبت گردید. برای هر تیمار ده تکرار در نظر گرفته شد. نتایج نشان داد که تراکم مراحل مختلف تریپس شکارگر تحت تاثیر گونه های شکارگر قرار نگرفت و تفاوت معنی داری بین چهار تیمار دیگر وجود نداشت. در غیاب فیتوزئیدها تعداد متوسط تریپس شکارگر به ترتیب 6/12،8/4، 6/4، 2/3 و 9/7 برای لارو سن اول ، دوم ، پیش شفیره و شفیره و ماده های بالغ به دست آمد. این نتایج به این صورت تو جیه می شود که در یک فضای بزرگ مانند گلدان، شکارگری دو گونه فیتوزئید روی تریپس کاهش می یابد و دو گونه فیتوزئید ترجیح دادند از شکار اصلی (کنه تارتن) تغذیه کنند. از این رو وجود این دو گونه کنه شکارگر تاثیر نامطلوب معنی داری روی تریپس نداشت.
