بسیاری از گونه‌های شکار درونرستهای، در طول زندگی‌شان با گونه‌های مختلفی از شکارگرهای با درجات مختلفی از خطر شکارگری برخورد می‌کنند. خطر شکارگری نوعی روند انتخابی در تکامل ویژگی‌های رفتاری شکار درونرستهای است. در این پژوهش، خطر شکارگری درونرستهای اعمال شده از جانب ماده‌های بالغ کنه‌های شکارگر Amblyseius swirskii، Neoseiulus barkeri و Phytoseiulus persimilis نسبت به لارو شکارگرهای غیرهم‌گونه، ارزیابی شد. به این منظور احتمال حمله و نهفتگی حمله شکارگرهای ماده درونرستهای روی لارو شکارهای درونرستهای، در قفس‌های مانگرسل از جنس فایبرگلس با یک حفره مرکزی (قطر 2 سانتی‌متر و ارتفاع 1 سانتی‌متر) محاسبه شد. مشاهدات به مدت یک دقیقه، در فواصل زمانی 15-10 دقیقه‌ای، تا حداکثر شش ساعت و به منظور ثبت نخستین حمله موفق شکارگر ماده بالغ به لارو غیرهم‌گونه، انجام شد. تیمارها شامل شش ترکیب Amblyseius swirskii، Neoseiulus barkeri و Phytoseiulus persimilis بهعنوان شکارگر با لارو همین گونه‌ها بهعنوان شکار غیرهم‌گونه آماده شد. تجزیه داده‌ها با استفاده از آزمون کاپلان مایر و آزمون دوجمله‌ای برسلو در نرم افزار SigmaPlot 12 انجام شد. براساس نتایج به‌دست آمده، تابع زنده‌مانی لارو هریک از گونه‌ها در تیمار با دو گونه شکارگر درونرستهای دیگر، به‌طور معنی‌داری تفاوت داشت. براساس این تفاوت‌ها هر گونه از شکارگرها بهعنوان شکارگر پرخطر و یا کم‌خطر برای گونه دیگر دسته‌بندی شد: برای لارو A. swirskii، N. barkeri بهعنوان شکارگر پرخطر و P. persimilis بهعنوان شکارگر کم‌خطر (P < 0.001)، برای لارو N. barkeri، A. swirskii بهعنوان شکارگر پرخطر و P. persimilis بهعنوان شکارگر کم‌خطر (P < 0.001) و برای لارو P. persimilis، N. barkeri بهعنوان شکارگر پرخطر و A. swirskii بهعنوان شکارگر کم‌خطر (P = 0.048) طبقه‌بندی شد.
