هموسیت‌ها نقش مهمی در واکنش‌های ایمنی حشرات در برابر حمله پاتوژن‌ها و پارازیت‌ها دارند. در این تحقیق تاثیر غلظت زیرکشنده LC25 سه ترکیب تنظیم‌کننده رشد حشرات شامل پایری‌پروکسیفن (مقلد هورمون جوانی) و پریکاسین‌های I و II (بازدارنده هورمون جوانی) بر تعداد کلی و تفکیکی هموسیت‌های لاروهای بید کلم، Plutella xylostella (L.) (Lepidoptera, Plutellidae)، پارازیته شده توسط Cotesia vestalis (Haliday) (Hymenoptera, Braconidae) بررسی شد. یک آزمون فاکتوریل با دو فاکتور تنظیم‌کننده رشد (در چهار سطح: پایری‌پروکسیفن، پریکاسین I، پریکاسین II و کنترل) و پارازیته‌شدن با زنبور پارازیتوئید C. vestalis (در دو سطح: پارازیته‌شده و پارازیته نشده) طراحی گردید. تیمارها 10 بار تکرار شدند و آزمایش در قالب طرح کاملا تصادفی اجرا گردید. برای این منظور لاروهای اوایل سن سوم بیدکلم (پارازیته‌نشده و پارازیته‌شده توسط C. vestalis) به روش موضعی با 5/0 میکرولیتر از هریک از سه ترکیب مذکور بطور جداگانه تیمار شدند. پس از گذشت 72 و 168 ساعت، همولمف لاروها استخراج شده و با بافر ضد انعقاد خون ترکیب گردید. تعداد کل هموسیت‌ها، تعداد گرانولوسیت‌ها، پلاسماتوسیت‌ها (دو هموسیت تشکیل دهنده کپسول) و درصد سلول‌های مرده با استفاده از لام گلبول شمار نئوبار و میکروسکوپ فازکنتراست شمارش شد. نتایج نشان داد که پایری‌پروکسیفن و پارازیتیسم تعداد کل هموسیت‌ها را کاهش و بالعکس پریکاسین‌ها آن را افزایش دادند. با گذشت زمان از شدت تاثیر آنها بر تعداد کل هموسیت‌ها کاسته شد. درصد هموسیت‌های مرده تحت تاثیر ترکیبات مورد آزمایش، در لاروهای پارازیته‌شده تغییر نکرد ولی پارازیتیسم بطور چشم‌گیری موجب افزایش میزان تلفات هموسیت‌ها شد. تعداد گرانولوسیت‌ها و پلاسماتوسیت‌ها 72 ساعت بعد از پارازیتیسم به‌وسیله پایری‌پروکسیفن کاهش و بالعکس در اثر تیمار با پریکاسین‌ها افزایش یافت که با گذشت زمان از شدت این تاثیر کاسته شد. بنابراین پایری-پروکسیفن با تضعیف سیستم ایمنی بیدکلم و پریکاسین‌های I و II با تقویت آن، آسیب‌پذیری بیدکلم را در برابر حمله زنبور پارازیتویید C. vestalis تغییر دادند.
